سالمندی مغز (بخش آخر)

در مطالعه بعدی، تان و همکاران در سال 2017 از تصاویر نوری منتشر برای مطالعه سلامت شریانی شرکت کنندگان بین 55 تا 87 سال استفاده کرد. آنها نشان دادند که سلامت شریانی با افزایش سن کاهش می یابد و ضخامت ماده خاکستری مغز و درجه آتروفی کلی کاهش می یابد. همانطور که شکل زیر نشان می دهد، با این حال، افراد در انطباق رگ های خونی خود با برخی از افراد مسن که سازگاری معادل با برخی از افراد جوان را نشان می دهند، متفاوت هستند.

چنین تنوعی در شروع اثرات پیری البته مشخصه معیارهای عملکرد شناختی نیز می باشد. با این حال، انعطاف پذیری کلی شریان تمام ماجرا نیست. ظرفیت حافظه کاری هر یک از اعضای گروه با استفاده از گستره عملیات، معیار استاندارد ظرفیت حافظه کاری، آزمایش شد. این به طور خاص با انطباق موضعی در ناحیه فرونتوتمپورال قشر مرتبط بود، ناحیه ای که فرض می شد بیشترین ارتباط را با پردازش اجرایی دارد در حالی که عملکرد حافظه کاری با انطباق در کل مغز یا درون قشر بینایی ارتباطی نداشت. این البته لزوماً به این معنی نیست که رعایت سایر بخش‌های خاص مغز ممکن است با نقص در عملکرد در سایر وظایف مرتبط نباشد. در نتیجه، پیشرفت‌های اخیر در علوم اعصاب به طور فزاینده‌ای بر روان‌شناسی پیری روشن می‌شود و نکاتی را در مورد چگونگی دستیابی به پیری موفق ارائه می‌دهد.

مطالعه پیری با مطالعه تغییر سروکار دارد و می تواند با استفاده از دو طرح اساسی دنبال شود: طولی یا مقطعی.

طرح های طولی شامل مطالعه افراد مشابه در طول زمان است.
مقطعی شامل آزمایش افراد در سنین مختلف در یک نقطه زمانی واحد است.
مطالعاتی در حال ظهور است که اینها را ترکیب می کند تا تصویر دقیق تری ارائه دهد.
بسیاری از شواهد فعلی در مورد پیری و حافظه از مطالعات مقطعی ناشی می شود که شامل موارد پیشنهادی زیر است:

STM نسبتاً حفظ شده است (حافظه کاری کمتر است).

حافظه اپیزودیک قطعا کاهش می یابد، اما می تواند از نشانه ها و حمایت های محیطی بهره مند شود.

با این حال، کاهش آشکار در مطالعات مقطعی به طور قابل ملاحظه ای بیشتر از مواردی است که در استفاده از طرح طولی انجام می شود.
افراد از نظر میزان کاهش به طور قابل توجهی متفاوت هستند.
در مورد حافظه فعال، برخی تلاش می کنند طراحی را بر اساس نظریه های گسترده پیری تفسیر کنند، در حالی که برخی دیگر بر آسیب پذیری افتراقی جنبه های مختلف آزمون ها تمرکز می کنند.
فرضیه کسری انجمنی پیشنهاد می کند که پیری منجر به کاهش ظرفیت برای تشکیل انجمن های جدید می شود.
فرضیه کسری انجمنی را می توان به یک اختلال کلی در تثبیت حافظه نسبت داد، با وظایفی که شامل تداعی های جدید به ویژه نیاز است.
حافظه آینده نگر هنگام آزمایش در شرایط آزمایشگاهی کاهش می یابد، اما در یک زمینه دنیای واقعی، افراد مسن می توانند قابل اعتمادتر باشند.
وظایف حافظه آینده نگر مبتنی بر زمان و رویداد هر دو به طور بالقوه در برابر پیری در یک زمینه تجربی آسیب پذیر هستند.
محتوای حافظه معنایی همچنان به انباشته شدن ادامه می دهد، همانطور که در افزایش منعکس می شود

واژگان، اما سرعت و قابلیت اطمینان دسترسی کاهش می یابد.

حافظه ضمنی تمایل دارد به خوبی حفظ شود، اما با کار متفاوت است.
تعدادی از نظریه های واحد در مورد زوال شناختی با افزایش سن پیشنهاد شده است، اما تمایل بسیاری از معیارهای مختلف به کاهش همزمان نتایج قوی را مورد تردید قرار می دهد.
با افزایش سن، مغز تمایل به کوچک شدن دارد.
انقباض بیشتر در حجم مغز با کاهش جریان خون به مغز مرتبط است که به نوبه خود با خاصیت ارتجاعی شریانی مرتبط است.
سطح دوپامین با افزایش سن کاهش می یابد و با شناخت ارتباط دارد.
می توان آن را با تمرین مغز افزایش داد، اگرچه در حال حاضر شواهد قوی مبنی بر انتقال تمرین به عملکرد روزمره وجود ندارد.
با این حال شواهد ثابت شده ای برای تأثیر مثبت ورزش بدنی وجود دارد.
برخی شواهد برای فرضیه استفاده از آن یا از دست دادن آن وجود دارد که به موجب آن فعالیت شناختی و اجتماعی سودمند است، اگرچه این به اندازه ورزش قوی نیست.
تصویربرداری عصبی نشان می دهد که افراد مسن تر تمایل به نشان دادن گسترش وسیع تری از فعال سازی عصبی دارند که احتمالاً ناشی از تلاش برای جبران نقص شناختی است.

منابع:

Brown, A. S., Bracken, E., Zoccoli, S., & Douglas, K. (2004). Generating and remembering passwords. Applied Cognitive Psychology, 18, 641–6

Raz, A., Packard, M. G., Alexander, G. M., Gerianne, M., Buhle, J. T., Zhu, H. T., et al. (2009). A slice of pi: An exploratory neuroimaging study of digit. encoding and retrieval superior memoirist. Neurocase, 15, 361–372

گردآوری : هدی پوررجبی – کارشناس ارشد مهندسی فناوری اطلاعات و روانشناس

Hoda Pourrajabi