خاطرات و جایگاه آنها در مغز

میزان اهمیت خاطرات جایگاه آن ها را در مغز مشخص می کند.

 محققان دیدگاه جدیدی را در مورد ذخیره سازی (تثبیت) اطلاعات پیشنهاد می کنند، فرآیندی که طی آن خاطرات خاصی ازهیپوکامپ به نئوکورتکس برای نگهداری طولانی مدت منتقل می شوند. تئوری آنها که توسط یک مدل شبکه عصبی ریاضی پشتیبانی می شود، بیان می کند که میزان ذخیره سازی (تثبیت) اطلاعات  به تعمیم پذیری آنها بستگی دارد نه به مدت زمان ذخیره شدن.  این نظریه حاکی از آن است که حافظه اطلاعات جدید، که تعمیم اطلاعات قبلی درحافظه است در حین ذخیره سازی ایجاد می شود.

 بر اساس نظریه جدیدی که توسط محققان مرکز تحقیقاتی جانلیا HHMI و همکاران دانشگاه UCL ارائه شده است، میزان مفید بودن اطلاعات حافظه برای موقعیتهای آینده تعیین میکند که کجا در مغز قرار می گیرد.

 این تئوری روش جدیدی برای درک یکپارچگی سیستم ها ارائه می دهد، فرآیندی که اطلاعات خاصی را از هیپوکامپ – جایی که اطلاعات در ابتدا ذخیره می شوند – به نئوکورتکس – جایی که اطلاعات برای بلند مدت  نگهداری می شوند، منتقل می کند.

تحت دیدگاه کلاسیک ذخیره سازی سیستم ها، تمام اطلاعات در طول زمان از هیپوکامپ به نئوکورتکس منتقل می شوند.  اما این دیدگاه همیشه پابرجا نیست.  تحقیقات نشان می دهد که برخی از خاطرات به طور دائم در هیپوکامپ باقی می مانند و هرگز به نئوکورتکس منتقل نمی شوند.

 در سالهای اخیرروانشناسان نظریههایی در رابطه با   دیدگاه پیچیدهتر یکپارچگی سیستمها ارائه داده اند، اما هیچ یک تا به حال از منظر ریاضی توضیحی در مورد آن که چه چیزی تعیین میکند که  اطلاعات در هیپوکامپ باقی بماند یا اینکه در نئوکورتکس ذخیره شود ارائه نداده اند.

اکنون، محققان جانلیا در حال ارائه دیدگاه کمی و جدید از ذخیره سازی سیستمها برای کمک به حل این مشکل دیرینه هستند و یک نظریه شبکه عصبی ریاضی را پیشنهاد میکنند که در آن اطلاعات تنها در صورت افزایش تعمیم پذیری به نئوکورتکس تثبیت میشوند.

اطلاعات تعمیم داده شده از اجزای قابل اعتماد و قابل پیش بینی اطلاعات ذخیره شده ساخته می شوند و ما را قادر می سازند آنها را در موقعیت های دیگر به کار ببریم. ما می توانیم ویژگی های خاصی از اطلاعات حافظه را تعمیم دهیم تا به ما در درک جهان کمک کنند، مانند این واقعیت که دره ها وجود آب را پیش بینی می کنند.

این فرآیند با حافظه رویدادی(اپیسودیک) متفاوت است. حافظه رویدادی حاوی مجموعه ای از اطلاعات جزئی از رویدادهای گذشته است که ویژگیهای منحصربه فردی دارند، مانند خاطرهای که ما از پیادهروی به درهای خاص  و برخورد با یک چشمه آب داریم.

بر اساس  دیدگاه جدید، فرآیند ذخیره سازی(تثبیت)  اطلاعات را از یک ناحیه از مغز به ناحیه دیگر کپی نمی کند، بلکه حافظه جدیدی ایجاد می کند که تعمیم اطلاعات ذخیره شده قبلی است.  میزان تعمیم پذیری اطلاعات تعیین می کند که  تثبیت شوند یا در هیپوکامپ باقی  بمانند نه مدت زمان ذخیره آن ها.

محققان از شبکه های عصبی استفاده کردند تا نشان دهند که چگونه میزان تثبیت اطلاعات بر اساس میزان تعمیم پذیری یک حافظه متفاوت است. آنها قادر به بازتولید الگوهای تجربی قبلی شدند که با دیدگاه کلاسیک ادغام سیستم ها قابل توضیح نبود.

 مرحله بعد مطالعه ذکر شده این است که تئوری جدید با آزمایشات بیشتر بررسی شود تا مشخص شود آیا می تواند میزان تثبیت اطلاعات راپیش بینی کند یا خیر.  یکی از اهداف مهم این آزمایش ها  این است که چگونه مغز ممکن است بین اجزای قابل پیش بینی و غیرقابل پیش بینی خاطرات برای تنظیم تثبیت تمایز قایل شود.

کشف نحوه عملکرد حافظه می تواند به محققان کمک کند تا بخشی جدایی ناپذیر از شناخت را بهتر درک کنند که به طور بالقوه برای سلامت انسان و هوش مصنوعی مفید است.

منبع : neurosciencenews.com/memory-utility-brain-location-23671/

مترجم: شبنم نوری – دکترای روانشناسی شناختی