ترس از افتادن در افراد مبتلا به ام اس
ترس از زمین خوردن و نگرانی از افتادن در افراد مبتلا به ام اس عود کننده- فروکش کننده و ام اس پیشرونده :
افتادن و ترس از افتادن در مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) بسیار شایع است. ترس از افتادن و نگرانی از افتادن اغلب به اشتباه به جای هم به کار برده می شوند. اما خود افراد مبتلا به ام اس اینگونه بیان می کنند که ترس از افتادن با نگرانی از افتادن متفاوت است.
تحقیقات جدید بر تفاوت بین ترس از زمین خوردن و نگرانی از افتادن و بر اهمیت ارزیابی آن ها در زیرگروه‌های مبتلا به ام اس به طور جداگانه تأکید می‌کنند، تا عوامل حرکتی و غیر حرکتی مؤثر در ترس از زمین خوردن و نگرانی از افتادن برجسته شود. در حال حاضر کاردرمانی تخصصی ام اس از پروتکل های بروز دنیا که شامل اجزای حرکتی، شناختی و روانی می باشند، برای غلبه بر ترس از زمین خوردن و نگرانی از افتادن بهره می برد.
زمین خوردن در افراد مبتلا به ام اس بسیار شایع است و منجر به طیف وسیعی از پیامدهای منفی مانند آسیب به مفاصل، کاهش فعالیت، کاهش کیفیت زندگی و افزایش نیاز به مراقبت و مرخصی از کار می شود. طیف گسترده ای از عوامل فیزیولوژیکی، شخصی و محیطی به عنوان عوامل خطر بالقوه و پیش بینی کننده های سقوط عنوان شده اند. سقوط میتواند به دلایل فردی و یا محیطی باشد، و از این رو، رویکردهای مداخله ای هم باید عملکرد خود فرد را ارزیابی کنند و هم محیطی که فرد بیشترین رفت و آمد را در آن دارد مانند خانه و محیط کار. مطالعات تا به امروز عمدتاً بر مداخلات مبتنی بر ورزش متمرکز شده اند، و مداخلات درمانی جدیدتر و جامع‌تر که از آموزش و ورزش استفاده می‌کنند نتایج امیدوارکننده‌ای را نشان می‌دهند.
اکثر مطالعاتی که کاهش خطر سقوط واقعی و یا نگرانی از ترس از افتادن را نشان داده اند، اغلب با بهبود همزمان “تعادل” و “تحرک” همراه بوده اند. که این مسئله اهمیت همکاری و پویایی فرد بیمار را در تمرینات ورزشی نشان می دهد.
یک تحقیق ارزشمند در مورد میزان ساعات تمرینات برای دستیابی به یک نتیجه قابل قبول در افراد مبتلا به ام اس نشان داد که برای بهبود تعادل به بیش از ۵۰ ساعت مداخله نیاز است. به هر حال تمرینات عملکردی بیشترین تأثیر را بر تعادل داشتند و دوز مداخله با نتیجه رابطه مستقیم دارد، از این رو همکاری فرد و خانواده وی با کاردرمانگر و فیزیوتراپیست و انجام مستمر تمرینات آموزش داده شده در جلسات درمانی تاثیر بسزایی در بهبود تعادل، کیفیت زندگی و اعتماد بنفس بیمار دارد.
در تحقیقات به شدت بر روی جنبه‌های روانشناختی و محیطی سقوط در ام‌اس تاکید می شود. و در مداخلات آینده باید هر دو جنبه را مورد توجه قرار داد و عوامل خطر فردی و مشخصات فیزیولوژیکی/روانی بطور همه جانبه ارزیابی شوند. مداخلات درمانی چندمحوری نیز تاثیر بسزایی بر بهبود تعادل و عدم زمین خوردن داشته اند. مداخلات مبتنی بر توجه و تمرکز، شناختی-حرکتی، بررسی عوامل روانشناختی فردی، اضطراب، استرس و افسردگی در فرد. برنامه های تمرینی و آموزشی چند بعدی برای پیشگیری از سقوط در افراد مبتلا به ام اس که ویژگی بارز آنها “خستگی” بوده است، پاسخ درمانی بهتر و موثرتری داشته است.
دیدگاه ها و نظرات افراد مبتلا به ام اس در رابطه با آنچه که آنها برنامه بهینه پیشگیری از سقوط در نظر دارند، بایستی مورد بررسی قرار گیرد، و هدف ایشان برای مداخلات درمانی و منحصر به هر فرد با تعامل درمانگر با خود بیمار و خانواده شان و حمایت مداوم به دست می آید. تمرینات تعادلی-قدرتی و تکنیک‌های پیشگیری-مدیریت از سقوط، و همچنین خدمات مربوط به کمک‌های حرکتی و اصلاحی در خانه از متخصصان آموزش دیده (به عنوان مثال، کاردرمانگران و فیزیوتراپیست‌ها) شامل این پروسه درمان است. نکته قابل توجه این است که افراد مبتلا به ام اس تشخیص می دهند که عوامل شخصی، مانند صلاحیت شناخت و پذیرش ظرفیت خود برای شرکت در فعالیت ها، در پیشگیری از زمین خوردن بسیار مهم است.
منابع:
htt doi: 10.7224/1537-2073.2020-014
ps://doi.org/10.1016/j.msard.2023.104638
گردآوری: سوسن سامانی- کارشناس کاردرمانی و کارشناس ارشد نوروسایکولوژی
